Η ορκωμοσία στην Ελληνική Βουλή και η Αριστερά

Το α' σύνταγμα της Ελλάδας ορίζει ότι Έλληνες είναι΄αυτοί που πιστεύουν στο Χριστό. Από τότε η αστική τάξη πάει χέρι-χέρι με την Εκκλησία. Η ίδια η Εκκλησία μας κατηγορεί τον Πάπα για κοσμικές κυριαρχικές επιδιώξεις, για πρωτεία μεταξύ ίσων κλπ. Καταχωρεί στην Παπική εκκλησία τις αρνητικές επιπτώσεις που είχε η πολιτική της κατά το Μεσαίωνα. Ενώ εξάρει τη δική της... πολιτική ως "σχέση συναλληλίας". Μια σχέση που η ίδια επικαλείται αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα δεν εφαρμόζει. Έτσι όπως το 1821 οι Έλληνες που είχαν μουσουλμανοποιηθεί δεν ήταν Έλληνες, έτσι και τώρα οι Έλληνες που δεν είναι Ορθόδοξοι δεν είναι Έλληνες. Φτάνουν στο εξωφρενικό σημείο να κυνηγούν από κοσμικές θέσεις εργασίας άτομα επειδή δεν είναι υποταγμένοι στις επιλογές της Εκκλησίας. Βέβαια δεν έχει σημασία η Εκκλησία τόσο όσο οι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται το θεσμό αυτό είναι παράγοντες και παίρνουν αποφάσεις. Στα πλαίσια αυτά, πιστεύω ότι όσοι αρνήθηκαν να στηρίξουν την ορκωμοσία, αξίζουν συγχαρητήρια, είτε αποχώρησαν (ακόμα καλλίτερα) είτε δεν είχαν την πολιτική βούληση να αποχωρήσουν αλλά δεν χειροκρότησαν, δεν σηκώθηκαν, κλπ. Στο δύσκολο αγώνα της Αριστεράς όλα τα νομίσματα βοηθάνε είτε λίγα είτε πολλά. Σύγουρα το ΚΚΕ δεν είναι ΤΟ ΚΟΜΜΑ, αλλά είναι το κόμμα του 10%, που το 10% είναι Έλληνες πολίτες με ψήφο και θέληση για κάτι διαφορετικό από αυτό που τους προσφέρει η αστική τάξη. Σε τελική ανάλυση, μια σωστή πολιτική πράξη κρίνεται από τι; Και μιλάμε για πράξη και όχι για θέση. Στην Εκπαίδευση έχουμε εκπαιδευτικούς στόχους (αντίστοιχα πολιτικές θέσεις) και μεθόδους (αντίστοιχα πολιτικές πράξεις). Οι μέθοδες χρησιμοοιούνται για την επίτευξη του στόχου. Εάν μια μέθοδος βοηθάει στην επίτευξη του στόχου τότε και μια πολιτική πράξη βοηθάει στην επίτευξη της πολιτικής θέσης. Εάν μια μέθοδος δεν βοηθάει στην επίτευξη του στόχου, τότε είναι άχρηστη όπως άχρηστη πρέπει να θεωρηθεί μια πολιτική πράξη όταν δεν βοηθάει στην επίτευξη της πολιτικής θέσης. Όπως μια σειρά μεθόδων διαμορφώνει τη στρατηγική για την επίτευξη του εκπαιδευτικού στόχου, έτσι και μια σειρά πολιτικών πράξεων διαμορφώνει, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε τη στρατηγική για την επίτευξη των πολιτικών θέσεων. Μέθοδες υπάρχουν πολλές. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Προσωπικά ποτέ δεν θα διάλεγα μια τέτοια στρατηγική. Μια στρατηγική δηλ. που θα είχε ως σκοπό να πετύχει μια πολιτική θέση με κάθε μέσον. Και όμως είναι πολύ πολιτική. Το ΚΚΕ διάλεξε μια μέθοδο, που ίσως αντανακλά το κοινωνικό στρώμα που αντιπροσωπεύει. Έχει μια συντηρητική προσέγγιση των προβλημάτων, έστω κι αν έχει αριστερές θέσεις. Είναι μια στρατηγική. Φωνάζει αλλά δεν συγκρούεται. Οι αναρχικοί φωνάζουν και συγκρούονται. Γνωρίζω άτομο που ήταν στα αριστερά κόμματα υπέρ του Μάο και του Χότζα. Με δράση. Να κάθεται στις γωνίες και να προωθεί τα έντυπά του. Τώρα υπεραμύνεται των παπάδων. Από το ένα άκρο στο άλλο. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.