ΟΙ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ

Το άρθρο αναφέρει ορισμένα στατιστικά στοιχεία για την φαρμακευτική περίθαλψη και την υγεία. Επίσης αναφέρεται ο λόγος για την δραματική αύξηση της τιμής των φαρμάκων. Τέλος αναφέρονται ορισμένα συμπεράσματά μου. Στοιχεία που δεν αναφέρονται, δεν μπόρεσα να τα βρω από τις διαθέσιμες πηγές μου. Εϊμαι σύγουρος όμως ότι υπάρχουν.

Το κόστος των φαρμάκων αυξήθηκε δυο φορές ταχύτερα από τα άλλα κόστη της υγείας.
ΓΙΑΤΙ;
Στον Καναδά, με περίπου 30000000 κατ. τα έξοδα για τα φάρμακα προβλέπεται να φτάσουν το 2007 (με συνταγή ή χωρίς) τα 26,9 δισ. (16,8% των εξόδων για την υγεία).
ΓΙΑΤΙ;
Ο εκπρόσωπος της φαρμακευτικής βιομηχανίας στον Καναδά, M. Jacques Lefebvre, δήλωσε ότι "τα νέα φάρμακα είναι μέρος του συστήματος υγείας και η σωστή χρήση τους επιτρέπει να αποφεύγονται οι πιο δαπανηρές εγχειρήσεις. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του οργανισμού ΟΟΣΑ (OECD), σε μια περίοδο 20 ετών, τα νέα φάρμακα συνέβαλαν στην μείωση της θνησιμότητας από βρογχίτη, άσθμα και εμφύσημα κατά 75%". Άρα οι φαρμακευτικές εταιρέιες καθορίζουν την τιμή του φαρμάκου ανάλογα με το κόστος της υγείας που θα υπήρχε χωρίς το φάρμακο. Γι αυτό ίσως, στην Κούβα η αντλία αέρα για τους ασθματικούς κοστίζει 50 σεντς και στην Αμερική πάνω από εκατό δολάρια (μαρτυρία από συμμετέχοντες πολίτες στο ντοκυμαντέρ του Michael Moore SICKO).
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το 2005, στις ΗΠΑ που είναι G-8 χώρα, ξοδεύτηκαν κατά μέσο όρο 792US$ (προσωπική και κρατική κάλυψη) από κάθε πολίτη για φάρμακα (πληθ. 2005 περίπου 296 εκατ.) Το κράτος κάλυψε το 45% των συνολικών εξόδων για την υγεία. Το Μεξικό, που είναι λιγότερο ανεπτυγμένη χώρα κάλυψε επίσης 45% των συν. εξ. για την υγεία, αλλά ξοδεύτηκαν μόλις 144US$ (πληθ. 2005 περίπου 106 εκατ.) από κάθε πολίτη για φάρμακα. Ο Καναδάς, που είναι G-8 χώρα, κάλυψε το 70% των συν. εξ. για την υγεία, και ξοδεύτηκαν 589US$ (πληθ. 2005 περίπου 33 εκατ.) από κάθε πολίτη για φάρμακα. Η Γαλλία, που είναι G-8 χώρα κάλυψε το 80% των συν. εξ. για την υγεία, και ξοδεύτηκαν 554US$ (πληθ. 2005 περίπου 64 εκατ.) από κάθε πολίτη για φάρμακα. To Ηνωμένο Βασίλειο, που είναι G-8 χώρα κάλυψε το 87% των συν. εξ. για την υγεία (πληθ. 2005 περίπου 61 εκατ.). Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ 30 χωρών του ΟΟΣΑ και κάλυψε το 43% των συν. εξ. (πληθ. 2005 περίπου 11 εκατ.), πιο κάτω από τις ΗΠΑ, που έχουν το χειρότερο σύστημα δημόσιας υγείας. Ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 73% των συν. εξόδων για την υγεία και 413US$ ανά άτομο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Το Μεξικό καλύπτει ελάχιστα την υγεία και ως κράτος αλλά και ως κατανάλωση φαρμάκων (λιγότερο από τον μέσο όρο και στις δυο περιπτώσεις). Οι ΗΠΑ καλύπτουν ελάχιστα την υγεία αλλά έχουν τα περισσότερα έξοδα σε φάρμακα ανά πολίτη (περισσότερα από τον μέσο όρο).

Η Αγγλία και η Γαλλία έχουν την καλύτερη δημόσια περίθαλψη και το ποσόν ανά κάτοικο είναι πολυ καλύτερο από αυτό του Κανδά και των ΗΠΑ.

Αν δεν υπάρχει μια δημόσια υγεία θα είναι πολύ δύσκολο να γίνουν διαπραγματεύσεις με τις φαρμακοβιομηχανίες και να ελεγθεί η τιμή του φαρμάκου και η διάθεσή του στους πολίτες. Ο Καναδάς συμβάλλει λιγότερο από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ αλλά πληρώνει ο κάθε πολίτης περισσότερο από τον μέσο όρο, που δείχνει ότι και στον Καναδά, που το φάρμακο δεν καλύπτεται από τη δημόσια υγεία, υπερχρεώνεται με τις δικαιολογίες που μας δίνει ο κ. Lefebvre.

Το φάρμακο είναι ένα αγαθό που σώζει ζωές, άρα θα πρέπει να είναι υπό την στέψη της κοινωνίας και να διατίθεται με την οικονομική ενίσχυση της κοινωνίας, δηλαδή της φορολογίας, να προσφέρεται στις αναγκαίες ποσότητες και σε τιμή που δεν θα καθορίζεται μονοπωλιακά και με κριτήριο τα αποταμιευόμενα χρήματα από την μη εκτέλεση των εγχειρήσεων. Τώρα η τιμή του δεν καθορίζεται ανάλογα του κόστους του (το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εξευτελιστικά μικρό) αλλά ανάλογα της αποτελεσματικότητάς του. Παράλληλα, η κοινωνία θα πρέπει να επενδύει στις έρευνες (που πολύ πιστεύω ότι το κάνει μέσω των χρηματοδοτήσεων στις ερευνητικές πανεπιστημιακές προσπάθειες) και να μην επιφορτίζονται οι ιδωτικές εταιρείες το σύνολο του κόστους της έρευνας.
Το φάρμακο ίσως δεν θα πρέπει να είναι προϊόν για το οποίο θα καθορίζεται η τιμή του στην ελεύθερη αγορά, όπως δεν επιτρέπεται π.χ. στους γιατρούς να απεργούν.
Αλλά που τέτοια πρόθεση από μια κυβέρνηση καπιταλιστικού τύπου, που σε διάφορα κράτη χρηματοδοτείται "νόμιμα" από τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι παντοδύναμες και ίσως αποτελούν βραχίονα ελέγχου των μικρών κρατών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.