Θρησκευτικά θέματα στο ραδιόφωνο της Ανανεωτικής Αριστεράς

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ και ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ Θα ήθελα να παρακαλέσω να προσθέσετε στο πρόγραμμά σας μια εκπομπή για τις θρησκείες, τον χριστιανισμό, την ορθοδοξία στην οποία θα καλούνται προοδευτικοί θεολόγοι, παππάδες και γενικότερα άνθρωποι του "εκκλησιαστικού χώρου", έτσι για να μη ταυτίζεται η πίστη με τον συντηρητισμό. Προτάσεις: π. Φιλ. Φάρος, Μ. Μπέγζος, Ι. Πέτρου, Ν. Ματσούκας, Ν. Ζαχαρόπουλος, π. Β. Θερμός, Κώστας Μυγδάλης (αυτός ήταν στον Συν, νομίζω), ακόμα και ο Χ. Γιανναράς. Επίσης οι Καργιώτογλου, Παπαθανασίου και οι άλλοι του περιοδικού "Σύναξη", ίσως από αυτό το περιοδικό θα μπορούσατε να "πάρετε" και τον συντονιστή αυτής της προσπάθειας.. Παππα Κώστας.. (επώνυμο όχι για ευνόητους λόγους)

Στο θέμα της θρησκείας θα πρέπει να προσέξει κανείς τι πάει να πετύχει. Η θρησκεία είναι σαν μια επιχείρηση που για οικονομικούς λόγους και λόγους εξουσίας προσπαθεί να παράγει κέρδος (όπως και τα πολιτικά κόμματα - είμαι λίγο flat εδώ, το αναγνωρίζω). Λέγοντας κέρδος δεν εννοώ αποκλειστικά το οικονομικό, ούτε τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι πεπεισμένος ότι το αποκλείω από άλλες επιδιώξεις και στόχους της. Βέβαια, άλλο εκκλησία και άλλο θρησκεία, αλλά αυτά κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι για να ασχολούμεθα με ανούσια για την κοινωνία μας πράγματα και να χάνουμε το χρόνο μας. Ως Ανανεωτική Αριστερά, χρειάζεται να ασχοληθούμε με τα ζωντανά προβλήματα των εργαζομένων, στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε ένα ή περισσότερα από ένα, αυτοί που μονοπωλούν τη θρησκεία, οι εκκλησίες, πιάνουν μια θέση με το να την επιβάλουν οι ίδιοι. Γιατί αν κανείς ασχοληθεί με την ευτυχία της κοινωνίας την επίγεια, τι χρειάζεται το ρόλο της εκκλησίας. Και μεις αυτή επιδιώκουμε. Είναι σαν να έχουμε εφεύρει το αυτοκίνητο και οι έμποροι των αλόγων προσπαθούν να μας πείσουν ότι χρειάζονται. Είναι δηλαδή χαμένος χρόνος να ασχολούμεθα να τους πείσουμε ότι δεν χρειάζονται. Η κοινωνική εξέλιξη θα τους δώσει την απάντηση. Επι πλέον η εκκλησία είναι ένας μονολιθικός οργανισμός. Πάει από πάνω προς τα κάτω. Είναι δόγμα. Οποιαδήποτε συζήτηση κάνει, σταματάει στο δόγμα. Τα προβλήματά της δε, δεν θα πρέπει να μας αφορούν, διότι είναι προβλήματα εσωτερικά και λύνονται πάντοτε εσωτερικά. Άρα ποιός είναι ο λόγος να ασχολείται ένα πολιτικό ραδιόφωνο με τη θρησκεία ή την εκκλησία! Θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε ορθόδοξοι. Είναι αρκετό που η πολιτεία μας δίνει την ευκαιρία να είμαστε χωρίς να αισθανόμαστε δέσμιοι, να είμαστε ότι είμαστε γιατί μας αρέσει ή τέλος πάντων μας αρέσει γιατί έτσι συνηθίσαμε, μια και έχουμε και άλλες επιλογές. Σε άλλες χώρες, ελληνικές παροικίες και σε άλλες θρησκείες είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς τους εκκλησιαστικούς κανόνες (εκκλησιασμό κάθε Κυριακή, νηστεία σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες) και γενικά νάχεις τον παπά να σε έλέγχει. Αφήστε τους ανθρώπους στον κόσμο τους. Και μεις ας ασχοληθούμε με τον δικό μας. Χαίρομαι το Πάσχα μου, τα Χριστούγεννά μου, καμιά ονομαστική γιορτή, να πει καμιά κουβέντα για τη μάνα μου που πέθανε και για μένα όταν θάρθει η ώρα μου και με ευχαρίστηση χαιρετώ και τον παπά της ενορίας μου, με την ευγένεια που χαιρετώ κάθε άλλο συνάνθρωπό μου. Το κοινό σημείο μεταξύ Ανανεωτικής Αριστεράς και Εκκλησίας είναι ότι και οι δύο έχουν ανθρώπους που επισκέπτονται και βοηθούν και τους δύο. Το κοινό πολιτικό σκέλος, μας ενώνει στην Ανανεωτική Αριστερά, το κοινό θρησκευτικό μας σκέλος, μας ενώνει στην εκκλησία. Εμείς κάνουμε πολιτική από το ραδιόφωνο. Ας κάνει και η εκκλησία από τους σταθμούς της κατήχηση καλώντας τους συναγωνιστές παπάδες. Όταν αρχίσει να κάνει πολιτική θα πρέπει να είμαστε κάθετα αντίθετοι για τον κοσμικό ρόλο που πάει να παίξει. Η ίδια εξάλλου κάνει κριτική στον Πάπα για αυτό το ρόλο, κηρύσσοντας ότι ακολουθεί την αρχή της "Σχέσης Συναλληλίας" (στην πράξη βέβαια γίνεται το κάτι άλλο). Γι αυτό και εμείς δεν θα πρέπει να μπαίνουμε στα δικά της χωράφια. Για μας ο χρόνος είναι πολύτιμος. Συγγνώμη που έκανα αυτή την ειδική παρέμβαση. Το κάνω με καλή διάθεση και από μεγάλη προσωπική εμπειρία. Μια εμπειρία που με έκανε και μένα να φοβάμαι, όπως ο συναγωνιστής που δεν βάζει το όνομά του, και δικαιολογημένα. Τι να πεις με το φόβο στο λαιμό. Για την εκκλησία του φόβου!